Category Archives: Temat

Jon 3:1-2
SŁOWO PANA TEJ TREŚCI POWTÓRNIE DOSZŁO JONASZA:
WSTAŃ, UDAJ SIĘ DO NINIWY, TEGO WIELKIEGO MIASTA, I ZWIASTUJ MU POSELSTWO, KTÓRE CI PRZEKAZUJĘ.

W świecie gdzie nie ma przebaczenia, kariera wielu ludzi zakończyła z powodu jednego błędu. Nawet jeżeli ktoś dostaje drugą szansę to zwykle tylko na próbę i z mniejszym zaufaniem. Chociaż Jonasz zawiódł, kiedy po raz pierwszy został powołany przez Boga do Niniwy to jednak została mu przywrócona pozycja proroka i polecono mu głosić Niniwijczykom to samo przesłanie. Już samo to było przywilejem. Nie wykluczone, że Jonasz mógł uważać to za powtórne nałożenie na niego ciężaru nie do zniesienia. Nie mamy powodów, aby wierzyć, że taka była postawa Jonasza w tej sytuacji. Przypomina nam to o najważniejszym aspekcie uczniostwa, mianowicie o tym, że do tego do czego wzywa nas Bóg nie tylko należy zrobić, ale można zrobić, ponieważ Bóg zapewnia nam siły potrzebne do wykonania tego zadania. Jonasz musiał powrócić do punktu wyjścia i być posłusznym swojemu powołaniu. Mamy tu do czynienia z ważną zasadą, którą stosuje się do wszystkich i brzmi: objawiona wola Boża dla naszego życia nie podlega negocjacjom. Wszystko co nakazuje nam Bóg wymaga pełnej wiary odpowiedzi.
W wersecie 2 widzimy, że Bóg bezpośrednio przedstawił to, czego oczekiwał od proroka. Przypomniał mu o trudnościach zadania i powtórnie kazał zwiastować poselstwo Niniwejczykom. Niniwa była wielkim miastem. Wszystkie skrupuły, jakie miał Jonasz za pierwszym razem, kiedy Bóg przedstawił mu swój plan na pewno wypełniły jego umysł. Jego praca nie stała się wcale łatwiejsza po tym jak uciekł do Tarszyszu. W tym czasie Niniwa przepełniła czarę swojej nieprawości, ponieważ Bóg, który początkowo mówił o jej nieprawości (1:2) ogłosił, że dokładnie czterdzieści dni pozostaje do czasu jej zburzenia. Sugeruje to, że Boży posłańcy zwiastujący Słowo powinni czynić to z największym oddaniem. Tak naprawdę ludzie świadczący o Chrystusie w tym umierającym świecie ponoszą ogromną odpowiedzialność. Ludzie umierają bez Zbawiciela. Kościół musi zebrać żniwo albo pokolenia zostaną stracone na zawsze. „Czy wy nie mówicie: Jeszcze cztery miesiące, a nadejdzie żniwo? Otóż mówię wam: Podnieście swoje oczy i spójrzcie na pola, że już są dojrzałe do żniwa” (Ew. Jana 4:35). „A czynić dobrze nie ustawajmy, albowiem we właściwym czasie żąć będziemy bez znużenia” (Galacjan 6:9).
Życzę błogosławionego dnia.

Jan 2:9-10
9. CI, KTÓRZY TRZYMAJĄ SIĘ MARNYCH BOŻYSZCZY OPUSZCZAJĄ SWOJEGO MIŁOŚCIWEGO,
10. LECZ JA PRAGNĘ CI ZŁOŻYĆ OFIARĘ Z GŁOŚNYM DZIĘKCZYNIENIEM, SPEŁNIĘ, CO ŚLUBOWAŁEM. WTEDY PAN ROZKAZAŁ RYBIE, A TA WYPLUŁA JONASZA NA LĄD.

Ostatnim krokiem w przeżyciu Jonasza była radość z przebaczenia i z odnowionego poświęcenia się Bożej sprawie. Słowa Jonasza nabierają jeszcze większej mocy, gdy przypomnimy sobie, że opierały się one wyłącznie na wierze w obietnice Boże. Jonasz nie znajdował się już na suchym lądzie. Wielbił Boga z wnętrza ryby zanim tak naprawdę został ocalony. Wielu ludzi oddaje Bogu chwałę dopiero wtedy, kiedy zostaną wybawieni. Niewątpliwie powinniśmy dziękować za miłosierdzie okazane nam przez Boga. Ale wiara, jak już zauważyliśmy, spodziewa się tego, co niewidzialne, kiedy to, co widzimy, zapowiada katastrofę. Dlatego Jonasz wielbił Boga z radością. Od tej chwili u Jonasza nastąpiła ogromna zmiana w której zaczął się modlić. Teraz myślał o poganach z litością, chociaż wcześniej chciał uciec przed zwiastowaniem im Słowa Bożego, ponieważ bał się, że Bóg mógłby być wobec nich łaskawy. Zaczął myśleć z litością o strasznym losie niewierzących i bałwochwalców. W duszy Jonasza tliła się miłość do pogańskich Niniwejczyków, która powinna płonąć w nim od samego początku. W chwili przebudzenia jego wiary na nowo, Jonasz zrozumiał wizję Bożej miłości wobec zgubionego rodzaju ludzkiego, która motywować całą jego służbę. Każdy chrześcijanin może utożsamić się ze wzlotami i upadkami w życiu Jonasza. Nie tłumaczy to naszego buntu wobec woli Bożej, ale umożliwia nam zrozumienie naszej wewnętrznej walki duchowej. A to z kolei umożliwia nam modlitewne i przemyślane przygotowanie się na pokusy i okoliczności, które odciągają nas od woli Bożej. Poczucie Jonasza pojednania się z Bogiem całkowicie przesłania zewnętrzne dowody jego zbliżającej się śmierci. Wielbi on Boga sercem pełnym czci. Prorok miał nowy obraz suwerennej łaski Bożej. Wyznał „u Pana jest wybawienie”. Nie ma innego źródła wybawienia poza żywym Bogiem. Zbawienie jest za darmo i według jego wiecznego postanowienia. Ofiarowane zostało bezwarunkowo i dlatego nie zakłada żadnych zasług tych, którzy je otrzymują. Jonaszowi podobnie jak Dawidowi, który pokutował za swój grzech z Batszebą, przywrócona została radość ze zbawienia. Okoliczności nie uległy zmianie ale zmieniła się jego relacja z Panem. Na nowo poznał tego, któremu zawierzył oraz był przekonany, że zachowa to, co mu powierzono teraz i w wieczności. Jonasz już dawno temu poznał to co objawione zostało w pełni w osobie Jezusa Chrystusa. Piotr powiedział do wierzących w Azji Mniejszej: „Tego miłujecie, chociaż go nie widzieliście, wierzycie w niego, choć go teraz nie widzicie, i weselicie się radością niewysłowioną i chwalebną, osiągając cel wiary, zbawienie dusz” (1 Piotra 1:8-9). Czy dotyczy to również ciebie? Czy możesz z nieopisaną radością wyznać, że „U Pana jest wybawienie”?
Życzę błogosławionego dnia.

Jon 2:6-8
 WODY SIĘGAŁY MI AŻ DO GARDŁA, OGARNĘŁO MNIE TOPIELISKO, SITOWIE WIŁO SIĘ KOŁO MOJEJ GŁOWY.
 ZSTĄPIŁEM DO STÓP GÓR, ZAWORY ZIEMI NA ZAWSZE SIĘ ZA MNĄ ZAMKNĘŁY, LECZ TY WYDOBYŁEŚ Z PRZEPAŚCI MOJE ŻYCIE, PANIE, BOŻE MÓJ. GDY USTAWAŁO WE MNIE ŻYCIE, WSPOMNIAŁEM NA PANA; I TAK DOSZŁA MOJA MODLITWA DO CIEBIE, DO TWOJEGO ŚWIĘTEGO PRZYBYTKU.

Jonasz wykonał kolejny krok. Wzywał Pana, przystąpił do jego tronu łaski. Teraz otrzymał dowody Bożej przychylności w swoim sercu, kiedy Duch Boży przywrócił pewność wiary w wyrażane przez niego zaufanie w sprawiedliwość i miłosierdzie Boże. „Lecz ty wydobyłeś z przepaści życie moje z przepaści, Panie, Boże mój„. Nadal znajdował się w szlamowatej ciemności rybiego wnętrza, ale światło wybawienia zaświtało w jego odradzającej się duszy. Kiedy mówił do Pana wzmacniała się jego wiara. ego serce wypełniało się zmartwychwstałym życiem. Podobnie dzieje się z chrześcijanami w obecnych czasach. Duch Święty „świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy” (Rzym 816). Doświadczamy nowego życia w naszym zmartwychwstałym Zbawicielu – tego co on sam nazywa życiem wiecznym (Ew. Jana 3:16). Przez wiarę w Chrystusa, pomimo ciągłej świadomości tego, że nasze ciała niszczeją i musi nas w końcu spotkać fizyczna śmierć, oczekujemy zmartwychwstania, które ma nadejść. Tak jak nauczał nas apostoł Paweł, zostaliśmy „wespół wzbudzeni przez wiarę w moc Boga, który wzbudził go z martwych” i możemy poszukiwać „tego co w górze gdzie siedzi Chrystus po prawicy Bożej umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu” (Kolosan 2:12; 3:1,3). „Zostaliśmy posadzeni w kręgach niebieskich w Chrystusie Jezusie” (Efezjan 2:6), ponieważ przez wiarę mamy udział w chwale, która dopiero ma się objawić, zgodnie z wiecznym planem Boga i jego zbawczą miłością.

Życzę błogosławionego dnia.

Jon 2:4-5
WRZUCILI MNIE NA GŁĘBIĘ POŚRÓD MORZA I PORWAŁ MNIE WIR; WSZYSTKIE TWOJE BAŁWANY I FALE PRZESZŁY NADE MNĄ.  JUŻ POMYŚLAŁEM: JESTEM WYGNANY SPRZED TWOICH OCZU, JAKŻE JESZCZE BĘDĘ MÓGŁ SPOJRZEĆ NA TWÓJ ŚWIĘTY PRZYBYTEK?

Nikt nie wnosi sprawy do sądu, kiedy m4. WRZUCILI MNIE NA GŁĘBIĘ POŚRÓD MORZA I PORWAŁ MNIE WIR; WSZYSTKIE TWOJE BAŁWANY I FALE PRZESZŁY NADE MNĄ. 5. JUŻ POMYŚLAŁEM: JESTEM WYGNANY SPRZED TWOICH OCZU, JAKŻE JESZCZE BĘDĘ MÓGŁ SPOJRZEĆ NA TWÓJ ŚWIĘTY PRZYBYTEK?a pewność, że zapadnie wyrok przeciwko niemu. Ostatecznym tego wyrazem będzie dzień, w którym Pan Jezus Chrystus powróci, aby sądzić żywych i umarłych. Zatwardziali w grzechu odstępcy dostrzegą konsekwencje odrzucenia przez nich ewangelii, bez względu na ich odwoływanie się do cnót, uroczyste zapewnienia o niewinności lub wyznawanie porzuconej wiary, zobaczą, że nie ma już dla nich „ofiary za grzechy” i usłyszą słowa wiecznego odrzucenia: „Idźcie precz ode mnie, przeklęci, w ogień wieczny, zgotowany diabłu i jego aniołom”. To co pokazuje przykład Jonasza jest fakt, że kiedy grzesznik przychodzi do Boga w prawdziwej pokucie i wierze, przekonuje się, że tron sędziowski jest tronem łaski. Kiedy Jonasz zastanawiał się nad swoim stosunkiem do Boga, Duch Boży zapewniał go, że Pan okaże mu łaskę. Najpierw jednak musiał uznać, że to z woli Boga został wrzucony do morza. Następnie padło najważniejsze stwierdzenie: „Już pomyślałem. Jestem wygnany sprzed twoich oczu; jakże jeszcze będę mógł spojrzeć na twój święty przybytek. Odniesienie do świętego przybytku stanowi klucz do zrozumienia tego, co działo się w sercu Jonasza, kiedy modlił się do Pana. Spoglądanie na święty przybytek miało dla Jonasza takie samo znaczenie, jak spoglądanie na Chrystusa Zbawiciela dla wierzących Nowego Testamentu – oznaczało dokonane już wybawienie. Kiedy pokuta zakrywa grzech, tron sprawiedliwego sądu Bożego staje się tronem łaski i dlatego wierzący mają dostęp do Boga z ufnością przez wiarę w niego” (Efezjan 3:12). Mamy „orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy. On ci jest ubłaganiem za grzechy nasze” (1 Jana 2:1). Modlitwa jest to coś więcej niż mieć Boga, który wybacza i zbawia wszystkich tych, którzy przychodzą w wierze. Jonasz pomimo swoich odstępstw i wbrew temu co widziały jego oczy, przyszedł w wierze, oczekując błogosławieństwa od Boga łaski. Kiedy spoglądał na święty przybytek, dostrzegł miłosierdzie i wieczną miłość.

Życzę błogosławionego dnia.

Jon 2:2-3
I MODLIŁ SIĘ JONASZ DO PANA, SWOJEGO BOGA, Z WNĘTRZNOŚCI RYBY,
MÓWIĄC: WZYWAŁEM PANA W MOJEJ NIEDOLI I ODPOWIEDZIAŁ MI, Z GŁĘBI KRAINY UMARŁYCH WOŁAŁEM O POMOC I WYSŁUCHAŁ MOJEGO GŁOSU.

Kiedy ludzie mają kłopoty, przeklinają i narzekają na swój los. Jakub, brat Pana Jezusa Chrystusa, mówił pierwszym chrześcijanom: „Cierpi kto między wami? Niech się modli” (Jak 5:13). Jonasz wzywał Pana w swojej niedoli. Wcześniej wyznał: „Jestem Hebrajczykiem i czczę Pana”. Nazywa go Panem – Jahwe – Bogiem, który objawił się swojemu ludowi w przymierzu, któremu pozostanie wierny. Jonasz będąc w grobie pamiętał o wierności Pana: „z głębi krainy umarłych wołałem o pomoc. Rozumiał to, o cym Dawid mówił w Psalmie 139:8, A jeśli przygotuję sobie posłanie w krainie umarłych, i tam jesteś”. Nawet w krainie umarłych, w grobie, Pan jest ze swym ludem! Słowo Boże zapewnia chrześcijan, że możemy przystąpić „z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze” (Hebr. 4:16). Chrześcijanin bez obawy sięga po obietnice Bożego przymierza. Sięga po nie przez wiarę, ponieważ świadectwa jego zmysłów, nieszczęścia jakich doświadcza, wskazują raczej na beznadziejność sytuacji. Zmysły każą mu rozpaczać, zdaje sobie sprawę, że Pan jest zasmucony jego grzechami, ale wiara „wbrew nadziei” woła do Pana jako do Zbawiciela – jedynego, który odpowiada na modlitwę.

Panie! Słuchaj modlitwy mojej.
Usłysz błagane moje!
Przez wierność swoją wysłuchaj mnie w sprawiedliwości swojej!
Nie pozywaj na sąd sługi swego,
Gdyż nikt z żyjących nie okaże się sprawiedliwy przed tobą!

(Psalm 143:1-2)

Życzę błogosławionego dnia.

Jonasza 2:1-2.
LECZ PAN WYZNACZYŁ WIELKĄ RYBĘ, ABY POŁKNĘŁA JONASZA. I BYŁ JONASZ WE WNĘTRZNOŚCIACH RYBY TRZY DNI I TRZY NOCE. I MODLIŁ SIĘ JONASZ DO PANA, SWOJEGO BOGA Z WNĘTRZNOŚCI RYBY.

Kluczem do zrozumienia modlitwy Jonasza jest to, że w jego sercu pojawiła się triumfująca w sercu wiara w Boga, w czasie gdy znajdował się w niemal beznadziejnej sytuacji. Zmysły Jonasza mówiły mu, że znajduje się w paszczy śmierci. Miał on świadomość tego, że był żywy, mimo, że spodziewał się śmierci. Żywy ale w niebezpieczeństwie. Jednak jego wiara wyglądała Zbawiciela. Miał nadzieję na to czego nie mógł zobaczyć. Wiara pokonała świadectwo jego oczu. W tym tkwi prawdziwa natura wiary. Oczekuje ona tego, co jest niedostrzegalne. Paweł mówi, że jakże może się ktoś spodziewać się tego, co widzi? A jeżeli spodziewamy się tego, czego nie widzimy, oczekujemy żarliwie, z cierpliwością. (Rzym. 8:25). Wiara ma nadzieję wbrew nadziei: „Abraham wbrew nadziei żywiąc nadzieję, uwierzył, aby się stać ojcem wielu narodów” (Rzym. 4:18). Jonasz nie dostrzegał nadziei swoimi oczami, ale w swym wierzącym sercu, już w pewnym sensie został zbawiony. Nie znał przyszłości, ale wiedział, że znajduje się ona w rękach jego Zbawiciela. Dlatego mógł oddawać Bogu chwałą za swoje wybawienie. Jonasz posiadał nowe „oko”, które potrafi dostrzegać sprawy duchowe tak jak zwykłe oko dostrzega kolory. W Liście do Hebrajczyków czytamy, że wiara jest pewnością tego czego się spodziewamy, przeświadczeniem tego czego nie widzimy (Hebr. 11:1). Właśnie w takim duchu Jonasz modlił się „z wnętra ryby „do Pana, swojego Boga” (w. 2:2).

Życzę błogosławionego dnia pełnego wiary.