Category Archives: Źródło

29.11.2022
W niezgodzie z przyjętym duchowym nauczaniem
Moje życie wśród cudów zaczęło się, gdy zaczęłam prowadzić życie niezgodne z akceptowanym biblijnym nauczaniem i to nie dlatego, że zdecydowałam się iść wbrew, być buntowniczką czy niezależną.
To wszystko, czego nas uczą, aby NIE robić

Nie była to żadna z tych przyczyn, lecz jedna rzecz. Moje biblijnie solidne życie zawiodło mnie – żadna z tych tych rzeczy, które obiecywało, nie stała się, lecz zostałam dźgnięta w plecy, aby oberwać kopniaka.
Jednak jako dobra chrześcijanka wyobrażałam sobie, że to moja wina. Nie poddałam się wystarczająco Bogu. Tak więc, po rozwodzie, bankructwie i zajęciu mi obciążonej nieruchomości… poddałam wszystko. Powiedziałam Bogu, że najwyraźniej nie mam pojęcia jak cokolwiek robić właściwe, więc od teraz nie zamierzam podejmować żadnych decyzji. On musi to wszystko robić. Jeśli on tego nie zrobi, to po prostu odpadnę ze ściany, bo co za różnica. Już siedziałam na samym dnie zniszczenia.
Powiedziałam: „Boże, zamierzam pytać cię o wszystko, a cokolwiek mi powiesz jako pierwsze, zamierzam to zrobić. Zamierzam ufać twoim odpowiedziom pomimo wszystko. Wszystko teraz spoczywa na tobie”.

Tak więc, zadałam mu pytanie i powinien się rozświetlić billboard z odpowiedzią. Może jakaś piosenka z radia. Przyszła do mnie do biura pewna ateistka, która paplała nieustannie o czymś. Pośród tej paplaniny dała mi bezpośrednią odpowiedź na pytanie, które zadałam Bogu. Po czym kontynuowała swoją tyradę, nie mając pojęcia o tym, co właśnie powiedziała.
Odpowiedź przychodziła z różnych niepodobnych zupełnie źródeł.
Skutek tego był taki, że skończyłam wychodząc za alkoholika, spędzając czas każdego dnia w barze. Gdybym wam opowiedziała o wszystkim co zrobiłam dla Huny’ego prawdopodobnie przestalibyście czytać. Wszystko to działo się z całkowitym zaprzeczeniem wszystkiego, czego byłam nauczana z pism. Na szczęście, nie chodziłam w tym czasie do kościoła, ponieważ prawdopodobnie zgromili by mnie i próbowali wypędzać jakieś demony.

Wizja we śnie
21.10.2022

Nieco dziwnie się dziś rano czułam, po śnie z tak potężną wizją. Było to tak realne, że mogłam odczuwać timbre jego głosu i to jak lśnił czymś zagadkowym. Tak więc, podzielę się tym z wami, w większości. Oczywiście, są takie święte fragmenty, którymi dzielić się nie można.

W tym śnie/ wizji, brałam udział w jakiejś głębokiej odkrywającej konwersacji. Wierzę, że był to Hunny, lecz równie dobrze mógł to być Jezus lub Ojciec. Sama natura tego wydawała się być mieszaniną charakterów ich wszystkich.

RZECZYWISTOŚĆ
Zobaczyłam chwilę jego ślub z „nią”, co miało miejsce wiele lat temu. Działo się to na początku naszej przyjaźni i poprosił mnie o to, abym się zaprzyjaźniła z jego narzeczoną, która była nowa w naszym urzędzie. Tak więc, byłam z nią oraz jej siostrą w czasie przygotowań do ślubu. W czasie prowadzonej tam rozmowy usłyszałam, że jej motywacją
do ślubu było odzyskanie opieki nad jej dziećmi. Byłam w naiwnym szoku – przecież ludzie powinni żenić się tylko z miłości.
Hunny (który nie był jeszcze moim Hunny) zapukał do drzwi i poprosił mnie, abym wyszła i przypięła mu butonierkę. Wydawało się to nieco dziwne, że mnie o to poprosił, lecz wyszłam na korytarz i zrobiłam to. Ta chwila pulsowała głośno w mych uszach, jakby niebiańskie bicie serca zostało wzmocnione a cała stworzenie nagle zamilkło, oczekując na to, co powiemy. Przypięłam mu tą butonierkę, słyszałam jego delikatny oddech i czułam jak jego pierś unosi się i opada. Co mogłam powiedzieć? Czy wiedział o tym, że u niej motywacją nie jest miłość? Ostatecznie, skończyłam, klepnęła delikatni i spytałam:
„Jesteś szczęśliwy?”
Odpowiedział niemal nonszalancko:
„Szczęśliwy? Z pewnością. Czemu nie?”
Ponownie przeżyłam szok, żadne z nich nie było zakochane.
„To dzień twojego ślubu, powinieneś być szczęśliwy” – upierałam się.
„OK. Jasne” – odpowiedział.

Tocząca się wewnątrz mnie bitwa
3.11. 2022

Możesz nie wiedzieć, że utrata współmałżonka na wieczność wywołuje wewnętrzną walkę. Każda decyzja i każdy wybór, którego teraz dokonuję, najprawdopodobniej de-konstruuje kawałek życia, do którego jestem przyzwyczajona. Może to przypominać zmianę odcisku palca lub siatkówki. Utraty dokładnego kształtu rzeczy, które były częścią mnie przez tak długi czas. Nawet jeśli zdecyduję się zostawić rzeczy takimi, jakie są, są inne rzeczy, które muszę zmienić.

Na przykład: telefon Hunny’ego i jego numer telefonu. Istnieje milion i jeden sposobów, aby poradzić sobie z pytaniem, co z nimi zrobić. Moim wyborem było pozostawienie go w spokoju na kilka miesięcy. Ale teraz to wyszło na pierwszy plan i podjęłam decyzje. Ostatnim szczegółem była zmiana wpisu Hunny’ego w Kontaktach mojego telefonu, wraz z jego awatarem i dzwonkiem. I mogę się zwierzyć, że nadal mam tam kontakty, które przed laty przeszły do ​​wieczności. Od czasu do czasu lubię zobaczyć ich imiona.
To jest dokładnie ten rodzaj rzeczy, które czekają na atak z wnętrza strefy działań wojennych. Pole bitwy, na którym nowe decyzje rozbijają lub zmieniają status quo moich nawyków i stylu życia.

Co dziwne, to właśnie te przedmioty ze strefy działań wojennych wywołują pewną atmosferę we mnie i w moim królestwie. To atmosfera strachu, odnowionej żałoby, braku kontroli, bycia ofiarą i wielu cech żalu, takich jak złość, zaprzeczenie i użalanie się nad sobą. Najwyraźniej te zaburzenia we mnie są tak potężne, że zaczęły manifestować się przez psy moich sąsiadów po obu stronach, włamując się głośnym, wrzaskliwym chaosem szczekania, wycia i płaczu. W tym samym czasie! I to w najgorszym momencie!
Zastanawiałam się, co się dzieje. Dlaczego tak się działo!? Nie zrozumiałam tego. I zaczęłam doświadczać chwil, w których czułam się, jakbym się rozciągała. Tracąc to. Źle. Co to było!?

Oddzielenie śmiercią
01.11.2022
Największym szokiem dla mnie było oddzielenie od Hunny’ego, ponieważ nigdy nie byliśmy oddzielnie. Nie znosiliśmy dobrze oddzielenia. Przez lata, nawet wtedy, gdy pracowaliśmy oboje, mieliśmy włączone przez cały dzień bluetoothy. W ten sposób mieliśmy żywe połączenie ze sobą od chwili, gdy rozjeżdżaliśmy się. Utrzymywaliśmy tą rozmową niemal przez cały dzień. Nawet, gdy rozmawialiśmy z kimś bezpośrednio to ten po drugiej stronie bluetootha po prostu czekał.
Niekoniecznie rozmawialiśmy ze sobą przez cały czas, po prostu wiedzieliśmy, że najbardziej krzepiącym miejscem na tym świecie była wzajemna obecność.
Na szczęście, po jego odejściu, szybko połączyliśmy się ponownie. Tak szybko, że mówił do mnie, gdy jechałam ze szpitala do domu. Choć temat był nowy, to sama rozmowa nie, była to raczej kontynuacja tego, co miało miejsce przez … większość naszego życia.

Ta różnica
Niemniej, tak, coś się zmieniło. Teraz byliśmy w końcu na blutooth’e bez końca. Nie wracał fizycznie do domu, no i ten mój gniew żałobnika zaczął wkraczać tu i tam.
Ostatecznie, pewnego dnia bluznęłam do niego: „Mam tego dość, potrzebuję ciebie uścisnąć, czuć twoją rękę na moich plecach, pocałunek na ustach” i rozpłakałam się.

Gdy łzy spływały mi z zamkniętych oczu, poczułam jego rękę jak pociera mi plecy okrężnym ruchem tak, jak to zawsze robił. „Jest w porządku, jest w porządku. Odszedłem, jestem tutaj”. Następnie usłyszałam go tak, jakby to był telepatyczny przekaz naszych serc: „Odczuwaj moje usta tak, jak odczułaś ramiona Ojca. Poczuj moją rękę tak, jak poczułaś rękę Jezusa. Jestem częścią nich, a oni są częścią mnie. Jesteśmy tutaj. W tobie. Ja Jestem”.
Intuicja była gotowa przyjąć to przesłanie. Wyobraźnia była tutaj, aby namalować ten obraz. A ten łączący Duch ciągle wibruje, jak zawsze. Jest to jak ocean, w którym pływam i chodzę, i mówię wewnątrz.

Przyjęcie
Następnie jest przyjęcie. Do mojego stylu zachowania należy: „strzeż swoje serce”. Ja zaś muszę machnąć drzwiami i zostawić je całkowicie otwarte, bez żadnego wahania czy rezerwy. Muszę ZAUFAĆ jem, Ojcu, Jezusowi, Duchowi. Gdybym nie przyjęła, nie miałabym go, odszedł by ode mnie całkowicie, a ja musiałabym nauczyć się jak żyć bez jednej części mego Jestestwa.

Ach! Jaką byłoby to traumą… i jest. Przejście przez tą separację dla tak wielu ludzi na całym świecie. Tylko dlatego, że nie pozwolili sobie UWIERZYĆ tym przebłyskom Prawdy, które migają przed naszymi oczyma. Ach, to tylko wyobraźnia. Tak, jakby wyobraźnia nie była wartościowym organem z repertuaru naszego Ducha.

Wielkie lustro

20.10.2022
Przypomina mi się, że to, co widzimy po jednej stronie lustra, po drugiej jest zwierciadlanym odbiciem, przeciwieństwem tego pierwszego. Ten świat zawsze był i jest dychotomiczny.
(Dychotomia (gr. dichotomos – przecięty na dwie części) – dwudzielność; podział na dwie części, wzajemnie się wykluczające i uzupełniające do całości.)

Tak więc, co jest przeciwieństwem tej ogromnej fali narcyzmu, która porusza się w naszym świecie. Sądzę, że jest to wielkie przebudzenie prawdziwego siebie. Tego siebie, które jest stworzone na obraz Boga. W tych dniach odkrywamy je w fali, która, jak sądzę, nie była dotychczas widziana.

Ostatnio, odkrywam tą dychotomię w lustrze miłości i nienawiści w moim życiu z Hunny’m. Zagląda zza rogów od czasu przejścia Hunny’ego. Rozpoznaję ją, choć nie chcę tego widzieć. Nie teraz, gdy odkrywam coraz głębiej, jak wspaniały był dla mnie. Nie chcę widzieć również tej drugiej strony. Niemniej, oto jest. Owa dychotomia prawdy.
Tak więc, muszę spotkać się ze światłem prawdy odbitym w lustrze. Nie tylko z jednej strony, lecz również z drugiej. Jak głęboka była nasza wzajemna miłość, tak równie głębokie były nasze grzechy. Z obu stron, jak nic, o czym kiedykolwiek wiedziałam czy wyobrażałam sobie. Czyż nie taka jest prawda o wszystkich pełnych pasji a jednak młodzieńczo naiwnych istotach ludzkich? Czyż nie dlatego stworzyliśmy starożytne historie o greckich i rzymskich mitologicznych bogach, które miały więcej pasji niż żywi, a jednak naiwni ludzie? W tych historiach my sami odbijamy się jak w lustrach. Niewiarygodnie burzliwe, a jednak… tak powszechne.

Jak mówią: „Mądry człowiek po szkodzie”. Oczywiście, tak jest. Jest więc mi teraz łatwo wrzucić nasze życie na wielki mentalny ekran i odgrywać w kółko pewne sceny. Teraz, gdy już ta gra na ziemi jest zakończona. Nie oglądam jednak tego sama. On to widzi również. Wyraźnie.
Zadajemy takie pytania: Dlaczego on to zrobił? Dlaczego nie zrobiłam czegoś innego? Pytania, które nie mają rozstrzygających odpowiedzi, a raczej są jak zdejmowanie kolejnych warstw cebuli.
Są tak wypchane różnokolorowymi włóknami. Składają się z tych rzeczy, których nie da się dostrzec w ramach tych chwil. Ciągle nie do wyjaśnienia. Po prostu, byliśmy to MY.
Nie mogę powiedzieć, że jedne zachowania były błędne, a inne doskonałe. Po prostu byliśmy to My… odgrywający nasz wspaniały taniec relacji. Jedno, co mogę przyznać,.. zdumiewa mnie to, że musieliśmy to robić razem.

Pewność odpowiedzi na modlitwę

19.10.2022
Zanim zobaczę wynik oczami, wiem, że jest odpowiedź na moją modlitwę. Nauczyłam się tego dawno temu, gdy Hunny był aktywnym alkoholikiem. Modliłam się o jego bezpieczny powrót do domu, co rzeczywiście martwiło mnie, ponieważ wiedziałam, że będzie prowadził pod wpływem. W czasie tych nocy, a było ich wiele, zamykałam oczy i modliłam się żarliwie: „Ojcze, proszę, żeby wrócił bezpiecznie”. W ciągu chwili ta słodka, delikatna Obecność wlewała się w moje serce, przynosząc ulgę. Zawsze było to coś tak cichego, że nie zauważyłabym tego, gdybym była zbyt rozemocjonowana. Hałas moich emocji mógł blokować świadomość tych rzeczy. Gdybym nie otrzymała tego pokoju, nie miała bym go.
Tak więc, dyscyplinowałam swoje emocje, aż do wyciszenia, jak opiekun przeprowadzający przez ulicę dzieci, rozkładający ręce. Stop. Mogły nie odejść całkiem, lecz, z pewnością, musiały być cicho w głowie i sercu, podobne do myśliwego czekającego w ukryciu bez ruchu i bez oddechu. Spokój jest kluczem.
Po tym, gdy poprosiłam Ojca, siedziałam przez kilka chwil bez słowa. Oczekując. Gdy tylko ten słodki Pokój znajdzie się w moim sercu, zawsze jest tak dobry jak poręczenie, wiem, że odpowiedzią jest „Tak i Amen”.

Obecność

14.10.2022
Tak wiele słyszymy o przebywaniu w obecności Bożej, szukaniu tej obecności, czy zapraszaniu jej. Słyszymy również o tym, że po odejściu kogoś do wieczności czuje się jego obecność. W tym tygodniu Ojciec uczył mnie o obecności Hunny’ego.
Są takie momenty, gdy czuję jego obecność tak wyraźnie, że jest to nie do pomylenia. Zamiast spojrzeć bezpośrednio na jego krzesło, mam wrażenie, że powinnam odwrócić wzrok. Patrzenie na to krzesło rozpraszało. Niemniej, gdy patrzyłam gdzieś dalej, jego obecność była bardziej przemożna, większa.

Dowiedziałam się pewnych rzeczy o nim, których nigdy świadomie nie rejestrowałam, gdy był tu fizycznie. Jak… Hunny emanuje wyraźnym rodzajem męskiej siły, która jest unikalna dla niego i przykuwa uwagę. Wraz z nieoczekiwanym humorem, który przenika wszystko, co robi i mówi. Za tym wszystkim kryje się uspokajająca, spokojna mądrość.

Czuję, że jest najsilniejsza wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewam. A jednak nauczyłam się, że mogę zamknąć oczy i podążać za Jego obecnością, tak jak w przypadku Ojca. Najbardziej zdumiewające jest jednak to, jak w mojej percepcji obecność Hunny’ego łączy się z obecnością Ojca. Wchodzę i wygrzewam się w obecności Ojca i nagle Hunny zagląda.
Zrozumienie tego, że Hunny jest teraz w Ojcu nie wydaje się takie trudne teraz. Gdzie jest jeden, tam jest również drugi.
Odkryłam, że jest to wspaniały sposób na odsunięcie smutku żałoby. Po prostu podnoszę głowę, wznoszę w górę i znajduję tę obecność. A tak przy okazji, czy zauważyliście kiedykolwiek, że jak jesteśmy smutni i depresyjni to zwieszamy głowy? Jeśli jednak podnosimy w górę, automatycznie zaczyna zmieniać się atmosfera.
Gdy wygrzewam się w obecności Ojca, tak łatwo jest znaleźć tam Hunny, a to uspakaja żal, podnosi mnie i stawia moje stopy na twardym gruncie. Umysł oczyszcza się i serce wypełnia się ponownie radością.
Śmierć nie ma w tym miejscu zwycięstwa i tam właśnie chcę żyć każdej minuty.

Pracuję nad tym każdego dnia. Trzymając się tej radości. Czasami wymaga to ode mnie, abym nie słuchała „naszej pieśni”. Nie jeszcze. Nie wtedy, gdy łzy mogą być zbyt bolesne. Decyduję się nie byś smętna, a co najmniej, niezbyt często.
W tym życiu jest zbyt wiele piękna, aby je długo ignorować. Wydaje się, że w tych dniach odbywa się dla mnie pokaz. Drzewa zmieniają się a pogoda jest doskonała. Tak więc, piękno tańczy w słońcu tuż przed moimi oczyma. Nie mogę przegapić tego daru miłości.
Jest tak, jak uczyłam się latami. Ja decyduję, czy być smutną i w depresji czy spoglądać w górę i odkrywać ratunek. Jest tutaj, czeka na mnie, abym zdecydowała się na zmianę punktu widzenia. On gorliwie czeka, aby skąpać mnie w miłości i radości.

Podnieście wzrok, przyjaciele.
Faith

< Moja rada dla wdów i wdowców | Pewność odpowiedzi na modlitwę >